woensdag 8 juli 2015

Panama, 8 juli 2015.

De laatste post uit Centraal-Amerika. Het is mooi geweest en na 2 jaar Costa Rica en 2 jaar Panama wordt het tijd voor iets anders.  Dat iets anders wordt Albanië, toch wel een beetje een verrassing.  Maffia, autodieven, louche buitenwippers, vrouwensmokkelaars, drugshandelaren, bloedwraaknemers, geiteneters…  Mijn eerste reactie zat vol clichés.  De werkelijkheid schijnt echter een stuk genuanceerder (en minder dramatisch): het meeste exotische (want langst geïsoleerde) land van Europa, heel gevarieerd, lekker eten en onverwacht veilig. 
Ik ga daar werken op de Nederlandse ambassade.  Het zal aanpassen worden.  Ik heb  vorige maand een opleiding gevolgd in Den Haag om alvast kennis te maken met een aantal relevante collega’s en met de Nederlandse manier van werken. Ze vonden het moedig van me en dat vond ik dan weer licht onheilspellend. Maar iedereen was aardig en er hing een heel positieve sfeer, wat toch een verademing was.  Het zal wel lukken.

Het was een speciale tijd hier.  We vertrokken met 2 kleine kindjes, 2 cavia’s en een oude kat.  De kleine kindjes zijn groot en tweetalig geworden, de cavia’s en de kat zijn dood.  In plaats daarvan hebben we 2 poezen die we uit het asiel gered hebben en een straathond die aan kwam lopen en denkt dat hij een schoothond is.  Het wordt me wat, ze allemaal mee naar Europa nemen.



Je weet niet of je er goed aan doet, die kinderen meesleuren naar de andere kant van de wereld.  Weegt de ervaring die ze hebben gekregen, de talen die ze hebben geleerd, de mooie reizen, de dieren, de zee op tegen de eenzaamheid die ze soms gevoeld hebben , de leerachterstand die ze hebben opgelopen, de ongemakken van een tropisch klimaat?  Of maakt het allemaal niet uit? Je kunt het niet terugdraaien, natuurlijk.  We zullen nooit weten of ze beter af geweest waren als we gewoon thuis waren gebleven.  Ik hoop maar dat de eindbalans uiteindelijk positief zal zijn.  Dapper zijn ze in ieder geval wél geweest, en volhardend.  Ze hebben wel wat rust verdiend.


Alle Centraal-Amerikaanse landen hebben sinds onze aankomst een nieuwe president gekregen (al  had dat met onze aankomst strikt gesproken meestal niets te maken).  Behalve Nicaragua, waar de president voor eeuwig aan mag blijven.  Zo worden we altijd teleurgesteld in de mensen.



We hebben veel gezien: de vulkanen in Guanacaste, de quetzals in de Talamanca, de ara's in de amandelbomen aan de Stille Oceaan , Arenal in de zon, uitkomende schildpadden in Puerto Viejo, walvissen in de Islas de las Perlas, San Blás, de koude bergen in Boquete. Een hele nieuwe wereld.











We hebben ook veel mensen ontmoet.  Sommigen werden vrienden, anderen niet.  Aan de eersten denk ik nog vaak, aan de laatsten niet. 

Het is me op het werk ook het een één en ander geweest: een ambassade sluiten, een andere openen.  . Mensen ontslaan, anderen aannemen.  Teleurstelling en hoop.  Het is soms moeilijk geweest, vaak was het  om de moed te verliezen maar het is uiteindelijk toch goed gekomen: de boel loopt  en blijft wel lopen. 


Ik zal Centraal-Amerika wel missen.  Het klimaat misschien iets minder: de eindeloze hitte is slopender dan je denkt.  Maar wel het licht, het landschap en de dieren, het  zachte Spaans.Ik weet niet of ik hier ooit nog terugkom.  Ik ben nu in ieder geval heel nieuwsgierig naar Zuid-Amerika, zo blijft er weer een nder continent te ontdekken.

Verhuismannen zijn nu bezig onze spullen in te pakken.  Het huis is nu niet meer het onze -  tijd om te vertrekken, tijd voor iets nieuws.

Plaudite, amici, comedia finita est.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten