Panama, 30 november 2013

Het gaat allemaal snel.  Bijna Sinterklaas.  Ook in Panama kwam hij aan, in een echte boot nog wel, door het Kanaal.

Aan de onnozele discussie over de kleur van de Pieten doen we hier niet mee: ze zijn zwart, zoals het hoort.  Met een paar bleke vegen over hun gezicht: toneelschmink blijkt toch niet zo geschikt voor dit tropenklimaat.  De Goedheiligman was een beetje verfrommeld van de lange tocht over de Atlantische Oeaan maar hij stapte kwiek aan wal om de luid zingende kindertjes en de verbaasde Panamese voorbijgangers te begroeten.  Zijn baard was een beetje voddig maar dat viel niet zo op, de kindertjes waren te druk met zingen en de Panamezen met zich afvragen wat dat voor vreemd gebruik is, dat gek uitgedoste en raar dansende geschminkte Europeanen onbekende omstanders zomaar pepernoten in de mond duwen.

Terwijl de omstanders gruwend resten peprnoten uitspuwden, werden werden Sint, Pieten en kindertjes met een bus naar een zaal gevoerd voor het traditionele geven van tekeningen, zingen van liedjes, stellen van verwarrende vragen en geven van schuwe antwoorden.  Ondertussen stortten de volwassenen zich als waanzinnigen op het buffet, dat binnen de vijf minuten leeggevreten was.
Het feest dat volgde werd verzorgd door Panamazen en dat was eraan te merken ook: de muziek was ondraaglijk luid en meteen nadat we onze cadeautjes in handen hadden, ontvluchtten wij dan ookhet pijnlijke lawaai. Volgend jaar komt de Sint maar naar ons toe, ik ben nogal gesteld op mijn gehoor.

Al sinds augustus kun je kerstversiering kopen.  Hulstkransen, met sneeuw bedekte stalletjes, ijssterren, herdertjes die dik zijn ingepakt zodat ze comfortabel bij nachte kunnen liggen, ezeltjes met wintervacht.  Je zou denken dat ze hier allemaal een tropische draai aan zouden geven met miniatuur-prieeltjes vol koningen in zwembroek en lama's en kolibries  maar dat is niet zo: je waant je in Scandinavie als je de snuisterijen ziet. En daarbij die misselijk makende kerstmuzak, dan nog liever de hele dag reggea.
Ook de poort van onze condo moet eraan geloven:

En voor het kantoor van de Soaciale Zekerheid om de hoek staat een larger-than-life kersttafereel:

November is de maand van de feesten: onafhankelijk van Colombia, onafhankelijkheid van Spanje, Feest van de Vlag, Moederdag.  Geen volledige werkweken meer en dat blijft zo tot volgend jaar.  Plezierig, hoor.  En al die feesten worden gevierd met patriottisch getrommel en gemarcheer.  De deelnemers zien er ernstig uit:

Traditioneel:

Guitig:

Klein:

Of ronduit sinister:

Maar nooit vrolijk.  Je vraagt je af wat ze precies vieren.

In het centrum van Panama ligt een hoogland, waar mensen verkoeling zoeken.  Het landschap is een regenwoudversie van Schotland.

Allemaal mooi maar niet echt koel.  Daarvoorvoor moet je bij de lokale waterval zijn.  Alsof je wordt afgespoten met een hogedrukspuit; ik vermoedde Sarkozy ergens boven op de heuvel.

Je wordt er wel schoon van.


Aan de Caribische kust van Panama ligt de San Blasarchipel in het autonoom gebied van de Acuna's, een idianenvolk.  Door de klimaatsverandering verdwijnen hun eilanden een voor een onder de zeespiegel en worden hun nederzettingen steeds overbevolkter.  Over 25 jaar zullen ze allemaal op het vasteland wonen.

 Je komt er met een klein vliegtuigje dat landt op een klein vliegveldje.

De terminal kan een beetje onderhoud gebruiken maar de bemanning van de verkeerstoren is uiterst professioneel.

De Acuna's leven van de zee en zijn voortdurend onderweg in hun traditionele bootjes. Een tijdloos gezicht.

Wij verbleven op een van de eilanden, in een paalhutje.

De Acunavrouwen dragen nog steeds hun traditionele kleren en juwelen, de mannen lopen zoals overal in de 3de wereld in onze afgedragen lompen.

En zo leven wij hier naar kerstmis toe.  Het is allemaal nog niet zo slecht.

Als toetje nog een mooie vogel: de halsbandarrasari.  Kijk er maar eens goed naar.