San José, 21 mei 2012

We hadden een Speciale Vertegenwoordiger van de regering op bezoek.  Hij zou heel Midden-Amerika aandoen en we hadden een mooi programma opgesteld met ontmoetingen met ministers en ondernemers en andere belangrijke lui. Met werkontbijten en -lunches, diners en recepties.  Weken werk aan gehad.  2 dagen na aankomst  lag hij al in het ziekenhuis, moest hij gerepatrieerd worden en konden we alles annuleren.  Daar word je toch gek van.

Emma leert over het regenwoud op school.  Een project waar alle vakken bij betrokken worden en haar klaslokaal ziet eruit als een jungle met lianen aan het plafond, potten met dode slangen op de vensterbank en dierenplaten aan alle muren.  Dus wij, didactisch betrokken als we zijn, naar Monteverde.  Dat is een natuurreservaat in de Cordillera Tilaran, de bergen aan de Golf van Nicoya.  Tot eind jaren 1940 woonde daar niemand, tot een aantal Amerikaanse Quakerfamilies zich daar vestigden op de vlucht voor de dienstplicht voor de Koreaanse oorlog.  In Costa Rica vonden de pacifisten een land zonder leger en genoeg ruimte om rustig koeien te melken en kaas te maken.  Ze leefden daar in all rust en eenvoud tot National Geographic hun paradijs ontdekte en Monteverde tot hun grote ontsteltenis een van de toeristische topattracties van  Costa Rica werd.  Ze hebben de mooiste stukken van hun land meteen uitgeroepen tot natuurreservaat, zonder te wachten op de overheid, die meestal veel te laat is om waardevolle natuur te beschermen.  Nu is Monteverde een delicate evenwichtsoefening tussen toerisme en duurzame ontwikkeling, wat tot nogtoe goed gaat, al moet de natuur de nodige toegevingen doen aan bezoekers die graag van de stilte willen genieten vanop een quad en hun eco-ervaringen willen delen in de plaatselijke discotheken.

De weg naar Monteverde is onverhard, dat is opzettelijk zo gewild door de Quakers die het bezoekers niet te gemakkelijk willen maken.  Hij voert je door kuilen en over puntige stenen langsheen watervallen en spectaculaire vergezichten.

Monteverde ligt eigenlijk niet in het regenwoud maar in het nevelwoud.  Nevelwouden komen voor vanaf 1500 meter boven zeeniveau, zijn opener dan regenwouden en krijgen een groot gedeelte van hun vocht van wolken en niet alleen van regen.  Maar beide types zijn heel goed vergelijkbaar met elkaar.

Rondom het reservaat van Monteverde ligt het Bosque de los Niños, een ondertussen 22 000 ha  groot natuurgebied dat in de jaren 1980 gesticht werd door kinderen van een Zweedse basisschool  die iets concreets wilden doen voor het behoud van de natuur.  Dankzij giften van kinderen van over de hele wereld is het nu het grootse natuurreservaat van Midden-Amerika.  Een mens vraagt zich af wanneer al die idealistische kinderen veranderen in egoïstische materialisten.

De bergen rijzen meteen op na de smalle strook vlak land langsheen de Pacific en hoewel je hemelsbreed op  minder dan 30 kilometer van 's werelds grootste oceaan bent, heerst er een echt koel bergklimaat.

(op de achtergrond de Golf van Nicoya)

Santa Elena, het dorpje dat het dichtst bij het reservaat ligt, is een merkwaardige mengeling van hostels voor rugzaktoeristen, ecolodges, fastfoodtenten, exotische restaurants, ijzerwarenwinkels en supermarkten.  Het ligt ingeklemd tussen de bergen en de zee.

In Montverde wonen heel veel dieren maar de meeste ontlopen nu de mensen, waardoor de kans dat je een groot zoogdier als de poema of de jaguar tegenkomt heel klein is.  Wij moesten ons tevreden stellen met een familie agoeti's en enkele eekhoorntjes.

Maar dat werd goedgemaakt door de vogels, zoals de blauwkapmotmot:

En onze vriend de quetzal:

Waar Emma speciaal voor gekomen was, de klokvogel:

De groene parkiet:

En natuurlijk colibri's, colibri's, colibri's:

Onwaarschijnlijk hoe goed die vogels gecamoufleerd zijn, ondanks hun schitterende kleuren: je staat op anderhalve meter van ze en toch zie je ze niet. Kleurrijk tussen kleurrijk valt niet op.

De radiostations hier zijn blijven hangen in de eighties.  Huey Lewis and the News, Duran Duran, Cheap Trick, Phil Collins.  En de Beatles, natuurlijk (er is elke dag zelfs een speciaal radioprogramma met alleen hun muziek: Los quatro grandes).  Maar nu hebben ze Gotye ontdekt.  De hele dag, op all zenders. Toch iets Belgisch, hier.
En nu gij.