Lente! Het begint weer te regenen hier.
Ik heb een examen afgelegd. In het Spaans dan nog. En met succes.
Ambassades kunnen overal ter wereld toegangsbadges krijgen voor de luchthavens, zodat hun medewerkers mensen kunnen gaan ophalen en wegbrengen. Gewoonlijk volstaat het om een plechtige brief (een 'verbale nota') te sturen naar het ministerie van Buitenlandse Zaken van het land waar je je bevindt om zo'n pasje te krijgen.
Maar niet zo in Costa Rica! Om de begeerde gafete te krijgen, moet je eerst een cursus volgen en een examen afleggen. Een cursus over de veiligheid op het vliegveld, samen met kruiers-in-opleiding en leerling-veiligheidsagenten. Zo heb ik geleerd welke verschillende soorten vuur er bestaan en hoe die geblust moeten worden; wanneer de mist zó dicht is dat het vliegveld gesloten wordt; hoe de verschillende delen van een luchthavengebouw heten en wat het gevaar is van vreemde objecten op de landingsbaan.
En daarna test. 20 meerkeuzevragen, waarvan je er tenminste 17 juist moet hebben.
Zoals: "Als je een achtergelaten laptop vindt in de lobby, wat doe je er dan mee? a. Ik negeer de laptop. b. Ik houd de laptop voor eigen gebruik. c. Ik breng hem naar de luchthavenpolitie." Of: "Mag ik mijn auto op de landingsbaan parkeren? a. Ja, maar alleen buiten de werkuren. b. Nooit. c. Ja, als ik dat eerst heb afgesproken met de directeur van de luchthaven".
Toch ben ik geslaagd. De ander vragen waren namelijk gemakkelijker.
Toen ik trots wegging met mijn gloednieuwe badge zag ik de helft van mijn cursusgenoten nog zitten piekeren in het examenlokaal. "Mag ik nu wel of niet roken terwijl ik het vliegtuig voltank?".
Hét hoogtepunt van het jaar in Escazú is de optocht van de ossenwagens. Alle straten worden afgesloten voor de stoet van honderden beschilderde ossenwagens die van de kerk halverwege de helling naar de kerk boven op de top trekken. De ossen worden gedreven door boeren in hun beste pak en met een flink stuk in hun kraag. Langsheen het hele traject zitten mensen die van heinde en verre gekomen zijn te drinken en commentaar te geven op het schouwspel.
Sommige karren zijn groot en worden getrokken door kleine osjes:
Andere zijn dan weer piepklein maar worden getrokken door enorme beesten:
Wie geen ossen had kan een paar geitjes voor een karretje spannen en we zagen ook iemand met een hondenkar. Bij de kerk van San Antonio, hoog in de bergen, worden de karren gekeurd en de winnaars aangeduid. En als een en ander uit de hand loopt en aangeschoten drijvers elkaar te lijf gaan en elkaar karren bekladden komt de cavalerie tussenbeide en herstelt de rust.
Van de os op de ezel. De stier, eigenlijk. De kids gaan naar een Amerikaanse school waar er ook Amerikaanse dingen dingen gebeuren. Zoals rodeo, dat ook in Costa Rica populair is. 'Steers' Emma.
Ze is trouwens heel blij: er zit sinds vorige week een Nederlands jongetje bij haar op school en zij kan nu de oude rot uithangen en hem wegwijs maken, wat ze met veel plezier en luid babelend doet.
Het is Festival van de Francofonie in San José. Alle Franstalige landen bieden samen een cultureel programma aan: films, tentoonstellingen, concerten. Tegelijkertijd wordt er het Festival Internacional de las Artes gehouden in het park van La Sabana. Ook daar muziek en dans en gezang. De Francofonie heeft daar een huis tussen de honderden tentjes om de Franse cultuur te verspreiden. De plannen van het huisje zagen er heel goed uit: elegant en eigentijds. De werkelijkheid is iets minder: scheve muren van verrot spaanderplaat. En daar hebben ze heel veel geld voor gevraagd, de organisatoren van het Festival de las Artes, nadat ze ons eerst in de waan lieten dat het gratis zou zijn. Bedrog!
Enfin, er gebeuren toffe dingen: de Fransen organiseren een kaasproeverij, de Zwitsers hebben een funkband met een zangeres die alpenhoorn speelt, de Canadezen een groepje Mounties en wij hebben 2 Belgische muzikanten die samen met 3 Costa Ricanen hebben opgetreden. Niet de minsten: Pierre Anckaert is een bekende jazzpianist die uitstappen heeft gemaakt naar klassieke muziek en techno, Emile Verstraeten is de violist van Bart Peeters en heeft met Björk gespeeld, en met kapitein Winokio. Toffe gasten. Ik ben met hen naar het strand geweest waar ze zo verbrand zijn dat ze 's avonds hoofden als tomaten hadden en hun partituren niet meer konden lezen. En meer dan een gesprek kwam er ook niet van met hun vrouwelijke fans. Zondag speelden ze in de concertzaal van een Belgisch restaurant in de heuvels, terwijl de zon spectaculair onderging in de glinsterende Stille Oceaan. En maandag in een gepast smoezelige club in de universiteitsbuurt. De pannen van het dak!
Tenslotte: zaterdag waren we op een barbecue waar ik een Heineken gedronken heb. Een mens moet de risico's immers niet schuwen. Eén Heineken, niets anders. Koppijn! Smerige bocht. U bent gewaarschuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten