We zijn naar Playa Esterillos getrokken, aan de kust van de Pacific. De weg erheen was al heel mooi: je rijdt een hele tijd langsheen de kust, waarbij je voortdurend uitzicht hebt op de oceaan. Voorbij het wilde Jacó kom je in een landschap vol kleine vulkaankegels en kuddes buffels, met nog steeds aan de andere kant van de weg de zee. Beach Boys door de luidsprekers, elleboog door het raampje, hemd open en cruisen maar.
Het resort was gebouwd door een kunstenares die de huisjes zelf had ontworpen: smaakvolle pastelkleuren laan de rand van het strand.
De rest van haar werk, dat bij de receptie en in het restaurant was opgehangen, bestond voornamelijk uit rommel die ze op het strand had gevonden en op een stuk karton had geplakt en met een spuitbus had geverfd.
.JPG)
En natuurlijk was er weer de ansichtkaartenzonsondergang.
En mooie vogels, zoals deze vrolijke jongens:
- de Mexicaanse tijgerroerdomp
- en dit kereltje, dat door het leven gaat als baardkoekoek:
Als je in Costa Rica fortuin wil maken, moet je in de plastische chirurgie. Vooral in de borstvergrotingen. In de rijkere wijken struikel je over de boob jobs en zien alle vrouwen eruit als Barbie's met donkere haren: allemaal een pink dik, allemaal hetzelfde gladde haar, allemaal dezelfde enorme zonnebril met diamantjes en allemaal dezelfde nepborsten. Het is niet ongebruikelijk dat ouders hun dochter op haar 15de verjaardag een stel dikke tieten cadeau doen. Op afbetaling, natuurlijk. Vaak mislukken die operaties en gaan de implantaten schuiven (veel van die plastische chirurgen zijn knoeiers), meestal in tegengestelde richtingen zodatje dan vrouwen ziet met een bult op hun rug en een dikke knie. Of ze gaan lekken en dan komen de rondborstigen er achter dat er geen waarborg zit op hun hooters en moeten ze zich zwaar gegeneerd laten leegpompen in een openbaar ziekenhuis.
Ook de face lifts schijnen geregeld te misslukken, je ziet toch overal vrouwen die zó zouden kunnen poseren voor Picasso. Met scheve ogen en een glimlach tot achter hun oren, die zelf op verschillende hoogte staan. En overal naden. Ze kunnen lachen noch huilen om hun lot, want dan komen er gaten in hun gezicht.
In het centrum van de stad lijken vooral buikvergrotingen populair. Je ziet ze de hele tijd dames waggelen tussen de McDonalds, de KFC en de Wendey's, trots de resulaten van hun operatie tonend. Wil men in Escazú vooral op Victoria Beckam lijken, dan is in downtown San José Vicky Pollard het rolmodel.
Tussen 7 en 8 uur 's ochtends zenden alle radiozenders in het hele land hetzelfde programma uit: een man, wiens naam nooit genoemd wordt, geeft vanuit zijn kantoor in de Alliance française commentaar bij de staat van de wereld. Daarbij schuwt hij geen enkel onderwerp en vergelijkt hij de sociale zekerheid in Costa Rica met die in Argentinië, weidt hij uit over de relevantie van Das Kapital in deze tijden van crisis, legt hij uit hoe de Veiligheidsraad werkt, schetst hij de ideeën van de verschillende politieke stromingen binnen het Europees Parlement, vertelt hij over het leven van Franklin D. Roosevelt en de paardenraces in Ascot, bespreekt hij interessante boeken en vervloekt hij Daniel Ortega. Maar ook het kleine ontsnapt niet aan zijn aandacht: zo leren wij hoe je de beste soep kunt maken van wortels, hoe je schimmel verwijdert van je stropdas als die te lang in een vochtige kast heeft gehangen en wanneer je de beste ananas koopt.
In de loop van zijn praatje windt hij zichzelf steeds meer op en hij moet geregeld stoppen om het schuim van zijn lippen te vegen, een slok water te nemen of uit te hijgen. Ondanks de vrees van de meeste luisteraars krijgt hij nooit een beroertje en slaagt hij er steeds in om een afsluitend plaatje aan te kondigen. Vaak gaat hij zó op in zijn aankondiging (hij vertelt tot in de kleisnte details de levensloop van alle muzikanten die hebben meegewerkt, wanneer het plaatje werd opgenomen en waar en welke invloed het heeft gehad) dat er geen tijd meer is om het plaatje zelf te laten horen voordat het journaal van 8 uur begint. Dat is niet zo erg want het is toch steeds jazz.
Donderdag kon hij zijn muziekje wel laten horen maar moest hij het na een tijdje alweer onderbreken om aan zijn vrouw te vragen een iemand te waarschuwen dat hij zichzelf had opgesloten in de verlaten Alliance en niet meer naar buiten kon. Ik neem aan dat er uiteindelijk hulp is opgedaagd want vrijdag was hij weer op post om ons allerlei interessante weetjes mee te geven over het verschil tussen het boeddisme in Nepal en dat in Tibet, over waar je de beste cocktails drinkt in Sao Paulo en over het misselijke karakter van Daniel Ortega.
En zo leren we elke dag iets nieuws.
.JPG){kind=link}
Geen opmerkingen:
Een reactie posten