Zo goed als alles is nu uitgepakt en het wordt steeds meer óns huis. Er moeten nog gordijnen en kleden komen en we hebben nog allemaal andere spulletjes nodig maar dat zal allemaal wel lukken. We hebben in België een aantal nieuwe meubelen gekocht en ze staan hier werkelijk heel mooi: het lichte eikenhout en de strakke vorm passen heel goed bij de natuursteen en het vele wit in huis.
Aan de straatkant zie je alleen een siersmeedhek (dat niet zou misstaan in Versailles) en een soort Berlijnse muur. Als je geluk hebt, kom je naar binnen door de gepantserde schuifdeur die de garage scheidt van de rest van huis, of door de vuistdikke hardhouten voordeur, zo groot als de toegangspoort tot een middeleeuwse burcht. Inbrekers met stormrammen maken bij ons geen kans. En binnen heb je dan nog een deur zo groot als de poorten van Nineveh, compleet met bronzen klopper. Overal aan de voorkant zitten hekken en tralies en prikkeldraad met scheermesjes en sloten en camera's en in de voortuin liggen landmijnen. Elke keer als je naar buiten gaat voelt als The great escape en je moet maar hopen dat je de juiste sleutels bij hebt en het wachtwoord kent of je komt nooit van je leven meer binnen.
Maar de binnenkant van het huis is veel vriendelijker. Het is verdeeld in kleinere kamers die met elkaar in verbinding staan met gangetjes en trapjes en opstapjes en deuren. Een beetje verwarrend, soms. Ik voel me soms in Fawlty Towers. Mijn huisgenoten duiken op de meest onverwachtse plaatsen op en af en toe verdwaalt er een kind maar dat wordt wel altijd teruggevonden.
We hebben 2 keukens, allebei volledig ingericht met fornuis en ovens en koelkasten met ijsblokjesmakers en microgolfovens en ingemaakte kasten; het lijkt wel 'Dallas'. We weten nog altijd niet waarom. Daarnaast heeft het huis niet minder dan 7 toiletten, zoals de eigenaar ons trots liet weten. Laat de voedselvergiftiging maar komen. Ik heb ook al 5 douches geteld maar dat kunnen er best meer zijn, ik heb nog niet alle kamers gevonden. En ook een jacuzzi; als dat niet sjiek is. En een grote logeerkamer.
Bij het huis hoort ook een muchaca, om schoon te maken. Al denk ik dat ze beter babbelt dan schoonmaakt. Ze loopt de hele dag luid te tetteren en ze is ontzettend eigenwijs: de eerst dag dat ze hier kwam, waren we de helft van onze spullen kwijt, ze had ze allemaal op andere plaatsen gelegd dan wij. We hebben het meeste nu teruggevonden, hopen we.
Daarnaast is er ook een tuinman, die discreter is. De tuin is prachtig, hij weet duidelijk wat hij doet. Er wonen ook twee aapjes:
De eigenaren hebben ook een heleboel boeken achtergelaten. De meeste zijn bagger dus die heb ik meteen weggedaan maar er zitten er ook een paar heel merkwaardige bij. Zoals een dik boek vol met schunnige Limericks (the "Paris edition"), waaruit ik ter illustratie de eerste eerste regels van één van de minst scabreuze citeer: "There once was a baker of Nottingham, who in making écalirs would put snot in 'em", etc. Zo gaat dat niet minder dan 1739 limericks lang door. En dat voor zulke ernstige mensen die voor de rest alleen boeken hebben over tuinieren, zen, management en succes (die ze niet zo goed gelezen hebben want ze zijn al hun geld kwijt) en homeopathie. En romannetjes en kookboeken. Je zou dat soort humoristische boeken eerder bij mijn zus verwachten.
Straks Duits feest in een dierenpark. We gaan Bratwurst eten ter gelegenheid van de eenmaking. En Duitse liedjes zingen. En ik zal dat nog eens vragen, van die fiets: misschien staat hij hier wel ergens.
Tschüs,
Jürgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten