San José, 5 november 2012

November en het zonnetje schijnt.  We lijken het ergste van het regenseizoen gehad te hebben.  Eigenlijk is dat slecht nieuws voor Costa Rica: het zou nog een maand langer moeten regenen om alle waterreservoirs te vullen en de koffieoogst te laten lukken.  De klimaatsverandering speelt Midden-Amerika al flink parten: overstromingen aan de Pacific, droogte aan de Atlantische kant. 
En daarbij de gebruikelijke aardbevingen.  Het blijft hier maar rommelen maar daar maken we ons geen zorgen over, we zijn intussen wel wat gewend.  Vorige week nog eentje van 4,3 en een dikkere van ruim 6 maar niemand die ervan opkeek. Zo gaat dat hier.

Hali-hali-halloween! Gruwen en griezelen.  Op de school van de kinderen liep weer allemaal verkleed volk.  Van de ridders en heksen weet je wel dat ze in vermomming zijn maar bij die Che Guevara's en straatmadelieven weet je het niet, sommigen dragen hun gewone kloffie..

Ik wilde eerst met borstelsnorretje en bles gaan maar koos uiteindelijk toch maar voor de Napoleon III-look:

Afgelopen weekend gingen we naar een lodge in de omgeving van Dominical, een surfparadijs aan de Pacific.  Vroeger waren daar rijstvelden en bananen- en watermeloenplantages maar een aantal natuurlievende Amerikanen probeert het gebied in zijn oorspronkelijke staat te herstellen en de biologische corridor die van noord naar zuid doorheen het hele Amerikaanse continent loopt te herstellen.
We waren zo goed als alleen.  Maar om te bewijzen dat de wereld maar klein is, waren de enige andere gasten mensen die we kennen vanuit San José. 

We maakten een wandeling doorheen het mangrovebos langsheen de zee. Tussen bomen met metershoge bovengrondse wortels.

We zagen briluilen

Swainsonstoekans

Een schuitbekreigerkuiken (wat een woord!), verscholen in het riet

En zijn moeder, die alles zag

Ibissen

En, geniepig verstopt, een breedvleugelbuizerd

Niet slecht, voor één wandeling.

's Middags gingen de kinderen en ik op zwier door het oerwoud.  Tussen de boomtoppen zijn er kabels gespannen waaraan je op tientallen meters hoogte van boom naar boom glijdt.  De vlucht van de toekan, werd ons parcours een beetje grootsprakerig genoemd.  Maar lachen, hoor!

Zelfs aan zo'n kabel bleef Casper babbelen.

Emma bleef overal heel cool onder, alsof ze dat elke dag doet.

Maar achteraf waren ze uitgeteld, vliegen kost toch meer energie dan je denkt.

Aan de kust zorgde de nevel voor een spookachtig effect, alsof de Vliegende Hollander elk moment kon opduiken.

Maar gelukkig ging ook nu de zon weer braaf onder.

En zo ploeteren wij hier maar verder.  Moge het u beter vergaan.