Om aan al die ziektekiemen te ontsnappen, trokken wij naar de bergen, naar het vulkaangebied in het noorden van de Cordillera Central. Het landschap is er merkwaardig bol en heel groen.
Met bergriviertjesdie bewaakt worden door boze vrouwtjes
De huizen zijn gebouwd om lawines en massale sneeuwval te weerstaan en zien er vreemd Zwitsers uit
Het het regenwoud deed zijn naam weer alle eer aan, waardoor er steeds een heel mysterieuze sfeer hangt in het bos, alsof het vol met vuurspuwende draken zit
De regen voedt de vele beken die door het woud lopen en de hoogteverschillen zorgen voor mooie watervallen, waarvoor wij natuurlijk weer moesten poseren:
En als extra motivatie kreeg Casper zijn eerste pepernoot van het jaar, die hem speciaal door een gluurpiet was bezorg. Hij was er héél blij mee:
Het is de gewoonte dat mensen die in het gebied verblijven hun steentje bijdragen aan de stijd tegen de klimaatsopwarming door een boom te planten. Dat deden wij dus ook. En om ervoor te zorgen dat wij onze boom later zullen kunnen terugvinden, maakte men er een mooi kaartje aan vast (goed voor het milieu, hoor, dat plastic).
De kinderen leerden hoe ze een bidsprinkhaan van gras moesten maken, waar de ene duidelijk meer door geboeid was dan de ander.
Afgelopen weekend was het Thanksgiving en hadden de kinderen lekker lang vrij. Wij maakten daar gebruik van om naar de Rincón de la Vieja te gaan, een vulkaan in de Cordillera de Guanacaste, tegen de grens met Nicaragua.
Het gebied is vrij ontoegankelijk, zodat het er héél rustig is. Maar wel ontzettend winderig: elke nacht hadden we het gevoel alsof ons huisje zou weggeblazen worden.
Ons huisje stond tegen de flank van de vulkaan gebouwd en bood een waarlijk spectaculair uitzicht op de heuvels en de daarchter liggende vlakte die helemaal tot aan de Pacific loopt.
Het landschap is heel gevarieerd. Het bos is sprookjesachtig met watervalletjes en bomen die de meest waanzinnige vormen hebben aangenomen.
Buiten het bos waan je je dan weer in de Afrikaanse savanne
En overal kraters waaruit de zwaveldamp opstijgt en waar je de aarde hoort borrelen en koken. Heel gezond, schijnt het, maar ook wel erg stinkend
We hadden geluk: we zagen eindelijk de zwarthandslingeraap, de enige Costa Ricaanse apensoort die we nog niet gezien hadden
En de boomeekhoorn, altijd een plezier
Op de terugweg bleek dat er één van de slingerapen zich verstopt had in de auto; we hebben hem dan maar meegenomen, hij was wel lief.
Nu klopt ons hart vol verwachting. En het uwe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten