De bussen zijn hier trouwens prachtig: vol notenhout en chromé en lichtjes en slingers en plaatjes van heiligen. Maar de chauffeurs rijden als waanzinnigen en hun voertuigen braken tonnen vieze zwarte rook uit, en dat in het milieuvriendelijke Costa Rica.
Toen ik vanavond thuiskwam waren de werklui nog druk bezig: ze hadden een gat geslagen in de waterleiding en de hele straat stond blank. Geen probleem: het zou zo gemaakt worden. Ondertussen is er een peilloos diep gat van zeker 3 meter breed voor ons huis verschenen. Pas maandag zal het gevuld worden, zeggen ze mij. Tenzij ik een polsstok vind, zit ik hier dus 3 dagen opgesloten. Zonder water. Maar gelukkig heb ik vanmiddag een watermeloen gekocht, daar houd ik het wel mee vol.
Vorige week heb ik mijn collega Axel en zijn vrouw naar het vliegveld gebracht voor hun definitieve vertrek. Ze waren heel emotioneel en ook de medewerkers op kantoor stonden allemaal te snotteren. Er wordt sindsdien een stuk minder gevloekt en gescholden op het werk maar ook een stuk minder gelachen.
Ten afscheid hebben zijn hond en kat zich nog eens flink ontlast in mijn auto, wat ik toch niet zo heel goed kon waarderen.
Een paar dagen later bracht ik ook Carola en de kinderen naar het vliegveld. Ook emotioneel, al hebben zij zich niet in de auto ontlast. Bijna 7 weken blijven ze weg, wat nu toch een stuk langer lijkt dan toen we de tickets kochten. Ze waren een beetje overdonderd door het warme welkom van iedereen thuis maar het doet hun veel plezier.
Nu het regenseizoen is aangebroken is het moeilijk reizen in het land. Ik beperk me dus tot de omgeving van ons huis. Vorige week was er weer een ossenkarrenstoet, met enorme beesten:
Maar er waren ook kleine ossenwagentjes bij:
In de tuin woont de grote kiskadee:
De Montezuma oropendola:
De roodstaartkolibrie:
De witvleugelduif:
Een vreemde spin:
En tenslotte, het woeste beest:
Ik hoop dat u nu nog kunt slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten