Wij hebben Hem in ieder geval gezien: Jezus Christus. Vorige week, in de tuin van een huisje dat we hadden gehuurd. Maar omdat de Here Zijn hand niet omdraait voor een gedaante meer of minder, verscheen Hij aan ons als helmbasilisk. Dat beestje wordt ook de Jezus Christushagedis genoemd omdat hij over het water kan lopen. En niet zo maar een kort stukje: hij kan rivieren van tientallen meters breed oversteken. Hij rent rechtop en haalt een snelheid van 15 km/u. De manier waarop hij zijn poten neerzet en de huidflapjes tussen zijn tenen zorgen ervoor dat hij niet in het water plonst. Merkwaardig diertje.
Wij hebben hem gezien aan de Caraïbische kust, waar we Semana Santa hebben doorgebracht. Voor het eerst waren we aan die kant van het land, aan de grens met Panama.
Om in Puerto Viejo de Talamanca te komen rijd je tientallen kilometers langsheen de bananenplantages. Bananen zijn, samen met koffie en ananas, het belangrijkste exportproduct van Costa Rica. Maar de productie is geautomatiseerd zodat er nog nauwelijks werk is voor de landarbeiders die in de oude vervallen huisjes aan de rand van de plantages wonen. De door de Amerikaanse plantage-eigenaren gebouwde kerkjes en schooltjes en de Chinese kruidenierswinkeltjes liggen er vervallen bij.
Puerto Viejo zelf is stoffig, rommelig, lawaaierig,exotisch, kleurrijk. De meeste inwoners zijn zwarte rastafarians die Bob aanbidden. Overal hoor je reggea en reaggetón, de moderne commerciële versie ervan. Over het laatste kan ik kort zijn: bagger. Nog liever de hele dag Madonna.
De anderen zijn ingeweken hippies die in een walm van wiet surfplanken verhuren, macrobiotisch koken, massages geven, gebatikte jurken verkopen of cafeetjes uitbaten. Zoals Smeerkees, een Hollander die een zelfs naar plaatselijke normen vies koffiehuis heeft. "We surff de best koffie in de town," beweert hij niet geheel waarheidsgetrouw. "I don't sell drugs," zegt hij ook. Dat is wel duidelijk: hij gebruikt het spul liever zelf.
Maar ondanks de constante vakantiesfeer, de joints, de rum, de muziek zien de mensen er niet vrolijk uit. Het vriendelijke Pura Vida van de rest van het land is hier afwezig, in plaats daarvan heerst er een zekere grimmigheid. Waarschijnlijk is de hele tijd vakantie hebben toch niet zó plezierig. You can check out any time you like but you can never leave.
Er wonen ook veel Fransen en vooral zij zijn onvriendelijk: alsof ze het iedereen kwalijk nemen dat van alle Fransen net zij niet in la douce France mogen wonen.
De Caraïbische kust is heel anders dan de Pacific. Hier zijn geen bergen die tot aan het strand komen en in plaats van de vele baaien en inhammen is het strand hier recht en kilometers lang.
Geen moderne hotels en appartementsgebouwen maar traditionele huizen, de meeste in felle kleuren, op palen en met een dak van palmbladeren.
De hitte is verraderlijk. Je hebt niet het gevoel dat het heet is maar elke inspanning is te veel, als je je schoenen hebt aangetrokken ben je al uitgeput. Geen wonder dat de meeste mensen hier een paar versnellingen lager schakelen.
En je hebt geen spectaculaire zonsondergangen zoals in het westen: opeens is het donker, zonder waarschuwing of voorteken. Heel vreemd.
Ook de bezoekers zijn anders dan aan de Pacific. Niet het Escazú-volk met dure kapsels, blitse auto's en opzichtige zonnebrillen die elegant cocktails komen drinken maar grote families dikke mensen in gevaarlijk door hun assen buigende oude auto's met kofferbakken die uitpuilen van de blikjes bier en de vettige hap. Frigoboxtouristen. Op het strand zoeken ze een plekje onder de palmbomen, openen hun koelboxen en beginnen aan het feest: ze zitten de hele dag genoeglijk te schransen. Af en toe duiken ze de golven in en als ze opnieuw genoeg honger en dorst hebben zetten ze het feestmaal vrolijk verder.
Er wordt ook uitbundig gefietst: de vlakke wegen nodige tot heel ontspannen gepedaleer. Niet altijd even recht.
Het natuurgebied van Manzanillo staat bekend om de grote groepen beschermde lederschildpadden die er hun eieren komen leggen. De stranden waar ze dat doen worden goed bewaakt en je mag er alleen naartoe met een gids. Wij dus ook. We hebben urenlang op een donker strand gestaan. Dat heeft wel iets: de Caraïbische zee bij maanlicht. Maar we hebben geen schildpad gezien. Dat is heel uitzonderlijk volgens onze gids: normaal gezien struikel je er over de schildpadden. Jaja.
Het beschermen wordt in ieder geval wel ernstig genomen: toen wij daar stonden uit te kijken naar de mythische schildpadden, kwam er een dronken man zonder gids het strand op. De bewakers stormden meteen op hem af en voor de dronkenman wist wat hem overkwam had hij handboeien om. Ze sleepten hem bij zijn haar het strand af en mepten hem een paar keer flink met zijn hoofd tegen zijn auto. Die anders zo vriendelijke Tico's kunnen echt wel ruw zijn met elkaar als het om schildpadden gaat.
De wegen naar de dorpjes worden afgezet door een plaatselijk comité en alle automobilisten worden verplicht een bijdrage te betalen 'voor het schoon houden van de stranden'. In ruil krijg je een handgeschreven kaartje. Ik weet toch niet of dit allemaal wel zo eerlijk is. De blokkades staan in ieder geval steeds naast een supermarkt, ik neem aan dat de leden van het schoonmaakcomité daar de opbrengst van hun kaartenverkoop uitgeven aan de dagelijkse boodschappen.
Om terug te rijden namen we de grote weg tussen Puerto Limón, de belangrijkste haven van het land, en San José. Normaal gezien hang je daar de hele tijd achter grote vrachtwagens maar nu reden we zo goed als alleen. Ook de winkeltjes en restaurants langsheen de weg waren gesloten. Semana Santa wordt echt wel gevierd. San José is een dode stad: iedereen zit op het strand en wie niet zo ver kan komen zit wel ergens aan een rivier (de rivieren zien er nu zo'n beetje uit als de Ganges tijdens een religieus festival: zo massaal wordt er in gezwommen). Alleen de supermarkten zijn open. Maar zij mogen geen alcohol verkopen van Witte Donderdag tot Pasen. Ook de restaurants en cafés zijn alcoholvrij: de mensen moeten het Paasweekend nuchter beleven. De politie controleert streng en in de winkels zijn de flessen wijn afgedekt met doeken en de koelkasten met het bier verzegeld. De wet is natuurlijk zinloos: iedereen die wil, koopt zijn drank op voorhand. Zo heb ik de indruk dat de weinige mensen die ik hier in de stad tegenkom allemaal dronken zijn. En de paar auto's die we zagen op de terugweg van de kust slingerden allemaal opvallend.
In ieder geval geldt het verbod niet voor Europese toeristen: zij kunnen dat immers niet weten en het zou hun vakantie verpesten als ze 4 dagen niets mochten drinken. Echt waar: voor hen wordt een uitzondering gemaakt en als het zo uitkomt zijn wij ook toeristen. Zo zaten Carola en ik lekker een glaasje wijn te drinken in een restaurant terwijl de andere gasten het bij cola moesten houden. Wij toastten hun nog wel vriendelijk toe maar dat verbeterde hun humeur niet. Alsof wij die wet gemaakt hebben, hé. Dat ze een beetje zuur zitten doen tegen de leden van het parlement.
De paternoster is hier nu het mode-attribuut bij uitstek. Iedereen loopt er met eentje en ze hangen aan auto's en fietsen. Vooral ik combinatie met een dikke buik en een zwembroek zijn ze mooi.
Emma heeft een nieuwe juf. Haar gewone juf gaat bevallen en komt niet meer terug voor het eind van het schooljaar. Bij onze eerste kennismaking was ik een beetje overdonderd door de blik in haar ogen: een waanzinnig vuur dat je anders alleen ziet bij fanatieke gelovigen en gebruikers van Applecomputers. Ook de kinderen wisten niet goed wat ze moesten denken van haar overdreven enthousiasme.
Haar gedrag had een eenvoudige verklaring: zij is naar Costa Rica gekomen als evangelische missionaris. Evangelische christenen geloven dat de Bijbel letterlijk moet genomen worden en dat alle verhaaltjes erin waar zijn: de schepping in 7 dagen, de Ark van Noah, verrijzenis: niets metafoor of symboliek of literatuur maar allemaal zo gebeurd. En ook alle smeerlapperijen van Jaweh (alles welbeschouwd een gore rotzak buiten categorie, met een voorkeur voor volkenmoord en etnische schoonmaak) ook, wat meteen ook de onderdrukking van de Palestijnen door Israël goedpraat (hun voorouders deden nogal wat ergere dingen tegen de andere volkeren in Palestina - en tegen elkaar - in opdracht van de Grote Baas). De evangelicanen keren geen andere wang toe, hoor: hun God is van de wraakzuchtige variant. Ze zullen het niet graag horen maar in hun blinde aanbidding van het Woord en hun niet zo fijne godsbeeld, doen ze denken aan fanatieke moslims.
Gelukkig is zij ondertussen een stuk rekkelijker geworden, vertelde ze mij toen we even zaten te babbelen, maar zo veel jaren getikt geloof laten natuurlijk hun sporen na.
Als het maar goed komt: Emma is heel erg gesteld op haar echte juf en zij heeft het nogal moeilijk met veranderingen. We houden het in de gaten.
Tenslotte geef ik graag ruimte aan onze sponsors, die al onze reisjes mogelijk maken.
Lonely Planet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten