San José, 23 april 2012

In het weekend dat Wilders' wassen neus afviel en François Hollande Nicolas Sarkozy een flinke trap verkocht, zijn ook wij naar Parijs geweest, voor Emma's eerste bal. Op school werd er een bal voor  dochters en vaders georganiseerd.  'April in Parijs' heette het.  Ik weet niet precies wat er zo speciaal is aan de maand april in Parijs maar ik verheugde me zeer op de kaas en de wijn.
Wij hadden ons dus feestelijk uitgedost  voor de soirée.

Niet veel Parijs aan, hoor: een tekening van de Eiffeltoren en juffrouwen de "Ohlala!" kirden.
Voor de rest: salsa!  Luid, opzwepend, vol corazons en amors.  En die vaders hun dochters maar rondzwieren en tonen hoe fit en soepel ze nog zijn.  En die dochters maar hopen dat ze nergens tegenaan geknotst worden door hun wilde vaders.  Gelukkig waren de meeste vaders ouder dan ze zich voordeden en al spoedig uitgedanst, waarop ze ze hun smartphones te voorschijn haalden om interessant en druk te staan doen, zodat de meisjes zonder al te veel gevaar voor lijf en leden onder elkaar konden dansen of gewoon achter elkaar aan konden rennen.
We hebben ons ontzettend geamuseerd.  Maar het buffet viel zwaar tegen: geen kaas, geen wijn, geen pâté; wel een chocoladefontein, sloten coke en industriële cake.  Dat is een groot verschil met de feesten op de school van de kinderen in België, die eigenlijk vooral bedoeld waren voor de ouders; kaas- en wijnavonden, barbecues, ontbijten: allemaal georganiseerd om het gezellig te maken voor de volwassenen.  Hier zijn de schoolfeesten er voor de kinderen en als je dat als volwassene niet zo boeiend vindt heb je maar pech.

Hoe minder over Wilders gesproken, hoe beter.  Maar toch: een Nederlandse ambassadeur had jaren geleden aangegeven dat hij een anti-Wilderspagina op Facebook leuk vond.  Hij kreeg onlangs een flinke tik op zijn vingers van de minister zelf, die blijkbaar niet veel anders te doen heeft dan oude Facebookberichten van zijn mensen te lezen en zuur te kijken.  Gedogen geldt blijkbaar niet voor wie niet achterover valt van bewondering voor de Helmboswuivende en iedereen danst naar zijn pijpen.  De grote verdedigers van de grove meningsuiting hebben vaak heel lange tenen.
Let dus op, volgende keer als u weer eens publiekelijk uw afkeer laat blijken voor hij-die-nog-elke-nacht-droomt-van-een-grote-met-mayonaise-en-stoofvleessaus.  U wordt uit het Volk gestoten.

In de Centrale Vallei is het regenseizoen opnieuw aangebroken en de gerbuikelijke problemen zijn weer opgedoken: mensen gooien zoveel afval op straat dat de riolen en afwateringsgrachten verstopt raken en elke stortbui overstromingen veroorzaakt.  Ondanks informatiecampagnes en huiveringwekkend hoge boetes, blijven de mensen gewoon rotzooi maken op de openbare weg en spoelen er dus constant wegen en huizen weg.  Gelukkig wonen wij op een helling zonder grachten of rivieren in de buurt en kan ons huis niet onderlopen.
De regering heeft geen geld om de infrastructuur te onderhouden want niemand betaalt belastingen.  De meest mensen verdienen te weinig om te moeten betalen en 60% van de mensen  wel zouden moeten betalen, vertikt dat.  Zelfs de minister van Financiën heeft jarenlang belastingen ontdoken en moest enkele weken geleden onder algemeen hoongelach aftreden.  De spotternijen in de pers bereikten echter een hoogtepunt toen het hoofd van de belastingdienst de volgende dag ontslatg moest nemen omdat uitgerekend hij had gefraudeerd met zijn aangifte. 
Intussen stevent het land af op een begrotingstekort van meer dan 5%.  In de uitgaven snoeien kan niet want die zijn er nauwelijks: er is geen geld voor onderwijs, gezondheidszorg en veiligheid.  De rijken - en het zijn de rijken die in het parlement zitten - vinden dat ook niet nodig: het is voor hen goedkoper om hun kinderen naar dure privéscholen te sturen, naar privéziekenhuizen te gaan en privébeakingsagenten in dienst te nemen dan om belastingen te betalen.  De armen moeten zich maar zien te redden met slechte scholen, nauwelijks uitgeruste ziekenhuizen en een gedemotiveerde politie.
De regering zit dus in de financiële nesten.  Meer besparen dan het schrappen van de hoogste ambtenarenpensioenen (hoofdprijs: een voormalige rechter die 30 000 USD per maand krijgt) kan ze eigenlijk niet, dus moet ze op zoek naar nieuwe inkomsten.  Ze wilden BTW gaan innen op privécholen en privéziekenhuizen.  Klassenstrijd, vinden de rijken, schandalige pesterijen, pure afgunst.  De regering was maanden lang bezig met pijnlijke onderhandelingen over een belastinghervorming en toen die eindelijk door het parlement was goedgekeurd, oordeelde het Hooggerechtshof dat het hele boeltje ongrondwettelijk is.  Terug naar af, dus.  En zo gebeurt er niets, in dit land.

In San José regent het maar aan de kust is het weer nog steeds prachtig, al schijnen de meeste toeristen dat niet te weten.  De hotels zijn dus zo goed als leeg en je kunt er dan ook voor een schijntje terecht.  Wij hebben het weekend doorgebracht in het zwembad van een hotel aan de Pacific.

Plezierig.  Casper heeft het plezier van het onder water zwemmen ontdekt en hij is daar - zoals in veel dingen - heel fantiek in.  Je ziet hem dus uren zo rondzwemmen:

En ondertussen scheren de rode ara's boven het oerwoud.  Ze vormen paren voor het leven en je ziet ze dan ook steeds met z'n tweeën overvliegen. Het vrouwtje iets achter het mannetje, als een stel traditionele  moslims.   Ze kondigen hun komst steeds heel luid krassend aan, je hoeft dus niets te missen van hun spectaculaire overvlucht.

Je ziet hier trouwens opvallend weinig vogels aan de kust.  Een eskadron pelikanen, een visarend, af en toe een fregatvogel en enkele zilverreigers en dan heb je het wel gehad.  Er zit niet veel vis in de zeeën voor de kusten van Midden-Amerika en dat merk je meteen aan de vogelstand.


En nu neem ik afscheid. Hasta luego.