San José, 22 december 2012

We zijn niet vergaan!  Wat een opluchting, zeg, want ik krijg nog geld van een aantal mensen.

December.  De feestmaand.  Eerst komt Sinterklaas.  Casper had weken stress: sinterklaasjournaal kijken tekeningen maken, liedjes zingen, verlanglijstjes maken, braaf zijn.
En toen kwam hij eindelijk.  Niet op een paard maar in een eendje in Guust Flaterkleuren
Langs de kant van de weg knielden vrome Costa Ricanen in het stof, die hij dan maar plichtsgetrouw - en met grote zwier - zegende.

Eenmaal uitgestapt zag de goedheiligman er maar een beetje verfrommeld uit met zijn gedeukte mijter en zijn baard die tot in zijn neusgaten groeide en zijn Piet van middelbare leeftijd.

Maar dat kon de pret niet drukken.  Spelletjes, mutsen maken, schminken, speculaas en marsepein, gezang en dan het hoogtepunt: het gesprek met de Sint.  Casper maakte van de gelegenheid gebruik om
hem eens flink de les te lezen en daar had de oude baas niet van terug.

En omdat de kinderen naar een gringoschool gaan, werden er aan het eind van het trimester carols gezongen:

Het laatste lied was Eye of the Tiger.  Toch een beetje onverwachts.

Er werd gerapt voor Saint Nic'.  Yo-yo-yo!

Om daarvan te bekomen, gingen we een paar dagen naar zee, naar Playa Coyote en Playa San Miguel op Nicoya, die volgens kenners tot de mooiste van het land behoren.  We waren nog net op tijd, voor de kerstdrukte en de stranden waren heerlijk verlaten.

En de dorpjes uitgestorven.

In een heel ontspannen surfcafe stond de vroeger bassist van de Posies achter de bar aan lagerwal te wezen en te wachten op een Belgische groupie. Of was ze Nederlandse?  Hij wist het niet zo goed meer; hij was wel meer dingen vergeten.

Ons hotelletje keek uit over de monding van de rio Coyot

Waar honderden reigers en pelikanen in de bomen overnachten

Het was dus weer dik de moeite.

Emma heeft zich op de fotografie gestort.  Voorlopig is ze een grote liefhebber van wat in vaktermen het Nederlands perspectief heet: camera schuin houden.

Maar soms is het resultaat echt goed:

 Al is de camera toch nog heel groot voor haar.

Tijdens de kerstdagen zijn we niet thuis, u hoeft ons dus niet te komen bezoeken. Geniet ondertussen van de vrolijk ingerichte tuin van onze buren:

Doe een beetje vreedzaam, ook daar in Sint-Niklaas.

San José, 27 november 2012

Het wordt winter: soms is het 's ochtends niet warmer dan 20 graden,  En de Tico's maar bibberen en maar klagen hoe muy frio het is.  Winterjassen en mutsen worden bovengehaald en iedereen loopt te snotteren en te hoesten.
Om aan al die ziektekiemen te ontsnappen, trokken wij naar de bergen, naar het  vulkaangebied in het noorden van de Cordillera Central.  Het landschap is er merkwaardig bol en heel groen.

Met bergriviertjesdie  bewaakt worden door boze vrouwtjes

De huizen zijn gebouwd om lawines en massale sneeuwval te weerstaan en zien er vreemd Zwitsers uit

Het het regenwoud deed zijn naam weer alle eer aan, waardoor er steeds een heel mysterieuze sfeer hangt in het bos, alsof het vol met vuurspuwende draken zit

De regen voedt de vele beken die door het woud lopen en de hoogteverschillen zorgen voor mooie watervallen, waarvoor wij natuurlijk weer moesten poseren:

En als extra motivatie kreeg Casper zijn eerste pepernoot van het jaar, die hem speciaal door een gluurpiet was bezorg.  Hij was er héél blij mee:

Het is de gewoonte dat mensen die in het gebied verblijven hun steentje bijdragen aan de stijd tegen de klimaatsopwarming door een boom te planten.  Dat deden wij dus ook.  En om ervoor te zorgen dat wij onze boom later zullen kunnen terugvinden, maakte men er een mooi kaartje aan vast (goed voor het milieu, hoor, dat plastic).

De kinderen leerden hoe ze een bidsprinkhaan van gras moesten maken, waar de ene duidelijk meer door geboeid was dan de ander.

Afgelopen weekend was het Thanksgiving en hadden de kinderen lekker lang vrij.  Wij maakten daar gebruik van om naar de Rincón de la Vieja te gaan, een vulkaan in de Cordillera de Guanacaste, tegen de grens met Nicaragua.

Het gebied is vrij ontoegankelijk, zodat het er héél rustig is.  Maar wel ontzettend winderig: elke nacht hadden we het gevoel alsof ons huisje zou weggeblazen worden.

Ons huisje stond tegen de flank van de vulkaan gebouwd en bood een waarlijk spectaculair uitzicht op de heuvels en de daarchter liggende vlakte die helemaal tot aan de Pacific loopt. 


Het landschap is heel gevarieerd.  Het bos is sprookjesachtig met watervalletjes en bomen die de meest waanzinnige vormen hebben aangenomen.

Buiten het bos waan je je dan weer in de Afrikaanse savanne

En overal kraters waaruit de zwaveldamp opstijgt en waar je de aarde hoort borrelen en koken.  Heel gezond, schijnt het, maar ook wel erg stinkend

We hadden geluk: we zagen eindelijk de zwarthandslingeraap, de enige Costa Ricaanse apensoort die we nog niet gezien hadden

En de boomeekhoorn, altijd een plezier

Op de terugweg bleek dat er één van de slingerapen zich verstopt had in de auto; we hebben hem dan maar meegenomen, hij was wel lief.

Nu klopt ons hart vol verwachting.  En het uwe?

San José, 5 november 2012

November en het zonnetje schijnt.  We lijken het ergste van het regenseizoen gehad te hebben.  Eigenlijk is dat slecht nieuws voor Costa Rica: het zou nog een maand langer moeten regenen om alle waterreservoirs te vullen en de koffieoogst te laten lukken.  De klimaatsverandering speelt Midden-Amerika al flink parten: overstromingen aan de Pacific, droogte aan de Atlantische kant. 
En daarbij de gebruikelijke aardbevingen.  Het blijft hier maar rommelen maar daar maken we ons geen zorgen over, we zijn intussen wel wat gewend.  Vorige week nog eentje van 4,3 en een dikkere van ruim 6 maar niemand die ervan opkeek. Zo gaat dat hier.

Hali-hali-halloween! Gruwen en griezelen.  Op de school van de kinderen liep weer allemaal verkleed volk.  Van de ridders en heksen weet je wel dat ze in vermomming zijn maar bij die Che Guevara's en straatmadelieven weet je het niet, sommigen dragen hun gewone kloffie..

Ik wilde eerst met borstelsnorretje en bles gaan maar koos uiteindelijk toch maar voor de Napoleon III-look:

Afgelopen weekend gingen we naar een lodge in de omgeving van Dominical, een surfparadijs aan de Pacific.  Vroeger waren daar rijstvelden en bananen- en watermeloenplantages maar een aantal natuurlievende Amerikanen probeert het gebied in zijn oorspronkelijke staat te herstellen en de biologische corridor die van noord naar zuid doorheen het hele Amerikaanse continent loopt te herstellen.
We waren zo goed als alleen.  Maar om te bewijzen dat de wereld maar klein is, waren de enige andere gasten mensen die we kennen vanuit San José. 

We maakten een wandeling doorheen het mangrovebos langsheen de zee. Tussen bomen met metershoge bovengrondse wortels.

We zagen briluilen

Swainsonstoekans

Een schuitbekreigerkuiken (wat een woord!), verscholen in het riet

En zijn moeder, die alles zag

Ibissen

En, geniepig verstopt, een breedvleugelbuizerd

Niet slecht, voor één wandeling.

's Middags gingen de kinderen en ik op zwier door het oerwoud.  Tussen de boomtoppen zijn er kabels gespannen waaraan je op tientallen meters hoogte van boom naar boom glijdt.  De vlucht van de toekan, werd ons parcours een beetje grootsprakerig genoemd.  Maar lachen, hoor!

Zelfs aan zo'n kabel bleef Casper babbelen.

Emma bleef overal heel cool onder, alsof ze dat elke dag doet.

Maar achteraf waren ze uitgeteld, vliegen kost toch meer energie dan je denkt.

Aan de kust zorgde de nevel voor een spookachtig effect, alsof de Vliegende Hollander elk moment kon opduiken.

Maar gelukkig ging ook nu de zon weer braaf onder.

En zo ploeteren wij hier maar verder.  Moge het u beter vergaan.