San José, 4 september 2011

September alweer.  Tweede maand, derde huis.  De verhuis was nog onverwacht snel: maandagavond was het afgelopen met de vriendelijkheid, we moesten eruit; en meteen.  Onplezierige discussie.  Het was duidelijk dat onze vriend meer geld wilde van ons.  Het was net zo duidelijk dat hij daar naar kon fluiten.
Gelukkig konden we de volgende dag al verhuizen naar een modern, mooi appartement.  Dicht bij  school, dicht bij ons nieuwe huis, met zwembad en speeltuin dus de kids zijn tevreden.  En het bordeel hebben we de nacht na ons vertrek in brand gestoken. De brandweer is hier niet zo snel, konden we de volgende ochtend vaststellen.

E en C gaan dus naar school.  De Country Day School.  Een Amerikaanse school in de heuvels van Escazú, het Brasschaat van San José.  Mét uniformpjes en al.  Chique volk, hoor: 's ochtends en 's avonds is het aanschuiven van de duurste, grootste, nieuwste auto's.  De helft van de kinderen is Costa Ricaans.  Maar uit wel heel rijke families.  Vrijdag was C uitgenodigd om te gaan spelen bij een klasgenootje: een villa zo groot als het Louvre.  En net zo gezellig. In een buurt met eigen gewapende  bewakers en prikkeldraad en slagbomen, waar ook de presidente woont.  Het huis had panoramische ramen die uitkeken over de heuvels en grote ontvangstruimtes die bedoeld zijn om recepties in te geven, niet om in te wonen.  De kinderen werden meteen overgedragen aan een kindermeisje, de ouders gingen heel elegant en verfijnd koffie drinken en gebak eten en zitten keuvelen in designstoelen op het overdekte terras.  Echt ons slag mensen.  Een volgende keer komen ze keurig zitten doen bij ons zwembad.

E en C begrijpen nog niet veel van wat er gezegd wordt op school.  Vooral E heeft het er moeilijk mee maar ze is dapper, doet echt haar best om er iets van te maken, al is het vaak heel frustrerend. In België, op die piepkleine Kleurboog waar ze de leader of the gang was,  was ze goed, leergierig en sociaal: hier heeft ze vaak het gevoel dat ze niets kan, dat de andere kinderen niet altijd eerlijk zijn, ze moet vaak alleen spelen.  De laatste dagen gaat het echter beter: ze begint vriendjes te maken, toen ik haar vrijdag ging ophalen was ze echt vrolijk en zei ze dat ze zich echt beter begon te voelen op school.  C is daar gemakkelijker in: hij heeft niet die drang om alles perfect te doen en kwebbelt er vrolijk op los en zwaait naar alles en iedereen.  Vertederend als altijd.  Maar ook hij speelt heel vaak alleen.

Het is wel een leuke school: de klassen zijn heel klein (11 kinderen bij E, 7 bij C), er is ontstellend veel personeel, de juffen zijn heel lief, de kinderen hebben de open vriendelijkheid die samen lijkt te gaan met veel geld, de andere ouders zijn heel aardig en iedereen doet heel erg zijn best om E en C zich thuis te laten voelen (veel kinderen zijn zelf expats en weten maar al te goed hoe het voelt aan te komen op een vreemde school zonder dat je de taal spreekt).  Ze hebben speciale lessen Engels en Spaans opdat ze hun achterstand zo snel mogelijk zouden inlopen en echtgenote mag de hele dag de klassen in en uit lopen om waar nodig hulp en troost te bieden.Wij hopen echt dat ze snel Engels kennen en met de andere kinderen kunnen gaan spelen, ze voelen zich nu vaak een beetje eenzaam.  Gelukkig hebben ze elkaar.  En hun fantastische moeder.

E en C volgen nu ook Nederlandse les, ze zitten in een virtuele klas met kinderen van over de hele wereld.  Heel speciaal, allemaal.

De houding van de Tico's tegenover hun kinderen is een beetje tweeslachtig.  Op straat zie je stoere macho's met tatoeages en kettingen met kindjes aan de hand en op de arm en ouders hebben niet die snauwerige manier van praten met hun kinderen die in België nu de normale manier van omgaan lijkt te zijn en i.h.a. is iedereen heel geduldig en vriendelijk met kleintjes. Maar anderzijds heeft iedereen die het zich kan veroorloven een kindermeisje en lijken volwassen in hun privéleven het liefst zo weinig mogelijk te maken te willen hebben met kinderen.  Dat wordt ons hier ook aangeraden: neem een nanny, dan hebben jullie ook nog een leven.  Vreemd, dat uitbannen van de kinderen.  Zo was ik gisteren aan het spelen met E en C  in het zwembad toen een groep moeders met kinderen aankwam.  De moeders gingen meteen zitten kletsen met hun rug demonstratief naar het zwembad, de kinderen moesten zichzelf maar zien te vermaken.  En zoals altijd wilde dat grut met mij komen spelen.  Niet dus: dat eindigt altijd met tranen en boze ouders.  Ik had me geen zorgen moeten maken: de dames besteedden geen enkele aandacht aan hun kroost.  Ik heb er eentje verzopen en niemand heeft iets gemerkt.

Dit is echt een dorp.  Iedereen kent werkelijk iedereen en de straten hebben niet eens namen: een adres wordt omschreven.  Zo is het officiële adres van ons nieuwe huis: 250 meter ten oosten (bergop) van Riverside Mall, 2de straat rechts, het witte huis met de 2 mangobomen in de voortuin en de lichtbruine voordeur en de zwarte garagepoort.  Officieel, dus.  Geen wonder dat veel buitenlandse criminelen zich hier komen verstoppen.
Ik ken ook al het grootste gedeelte van de buitenlandse gemeenschap.  Na amper 5 weken.  Het roddelcircuit  draait op volle toeren.  Heerlijk!