San José, 17 september 2011

Nog een week en we kunnen in ons huis. Het wordt tijd: zo'n appartement is niet echt ruim met kinderen en cavia's en kat.  Aan de overkant wonen ook kinderen en af en toe staan Emma en Casper op het balkon naar hen te zwaaien en liedjes te zingen en gek te doen.  De andere kinderen doen hetzelfde in het Spaans en zo beleeft iedereen plezier zonder dat ze elkaar verstaan.

Emma wordt ziek.  Het begon met een verkoudheid maar ik vrees dat het erger wordt: ze ligt al de hele nacht te hoesten.  Als dat maar geen longontsteking wordt.  En dat bij 25°.

In de straat die langs ons gebouw de heuvel op loopt zit een gat in het wegdek.  Elke ochtend heel vroeg komen er een groot aantal mannetjes omheen staan met schoppen en kruiwagens en pletwalsen en aanstampmachines.  Twee van die mannetjes houden het verkeer tegen, anderen gaan verwoed aan het werk met schoppen en machines, nog anderen gaan gewoon een beetje in het gat zitten zitten.  Tegen de avond ligt het gat 3 meter verder en kunnen ze de de volgende dag vrolijk opnieuw aan de slag.  Dat is nu al 6 weken aan de gang: het gat is al helemaal de heuvel op gegaan en nu is het weer beneden, klaar om opnieuw naar boven te gaan.

Vorige week was er dus het sjoeltornooi bij de Nederlandse club.  Het ging door in een chalet achter een hotel dat gerund wordt door een Nederlander.  We maakten ons een beetje zorgen: hoe dichter we bij het hotel kwamen, hoe triester de buurt werd.  De zorgen waren onnodig: achter het hotel lag een prachtig park, een stukje paradijs waar een staalkaart gegeven werd van de flora van Costa Rica.  De eigenaar heeft duidelijk veel liefde geïnvesteerd in zijn park.
Het sjoelen was, tegen alle verwachtingen in, wel gezellig.  Al was ik absoluut de slechtste sjoeler van iedereen en waren de kinderen danig teleurgesteld dat ze zich niet in de tweede ronde gesjoeld hadden.  Maar de bitterballen waren smakelijk, ze waren duidelijk gemaakt van echt kwaliteitssnot.

15 september was dus Onafhankelijkheidsdag.  Emma en Casper trokken dus op z'n Tico naar school, met kostuums en lantaarns.

Casper mocht la hermosa bandera helpen vasthouden (hij is de tweede van links, eerste rij):

Emma danste traditioneel:

En tussen dat dansen en vlaggendragen in waren er toespraakjes over democratie en vrijheid en werd er driftig 'Viva Costa Rica' geroepen en uit volle borst gezongen.   Op het einde dansten de juffen en de meesters met groot succes de plaatselijke horlepiep.
Alles werd afgesloten met gallo pinto, de traditionele rijst met bruine bonen, waar Casper van moest kokhalzen.
's Avonds waren overal lantaarnparades, ook in ons dorp. Heel traditioneel, allemaal.  Maar ik heb er niets van gezien: ik stond in de file.  Ook dat is het leven hier.

Straks picknick van de Belgische club.  Ik ga pannenkoeken bakken.  En ananassalade maken.

Hasta luego.