San Jose, 20 mei 2013

Onze tijd hier begint te korten. Er zijn al een paar verhuizers langs geweest, nu wordt het dus serieus.
Volgende maand gaan we op vakantie naar Europa en Carola en de kinderen zouden dan niet meer terugkomen maar in augustus meteen naar Panama gaan.  Ik kom wel terug om hier nog het een en ander te regelen op het werk en dan rijd ik met de auto naar Panama.

We zijn met z'n vieren naar Panama gegaan, om daar alvast een kijkje te nemen. Dat viel ons erg mee.  De stad heeft een heel modern gedeelte met steeds nieuwe en steeds hogere wolkenkrabbers. Veel geld en blingbling.

Maar ook met een oud gedeelte, vol koloniale huizen, kerken en pleintjes. Er moet nog veel aan opgeknapt worden maar het wordt heel mooi.

 En de huizen hebben geen prikkeldraad en tralies, zoals in Costa Rica.  Een verademing.

We hebben 2 scholen bezocht waar ze heel gewichtig en moeilijk doen: er moeten allerlei testen afgeno;en worden, formulieren ingevuld en een speciale raad moet zich buigen over onze aanvraag.  Poppenkast, natuurlijk, als je ziet hoeveel schoolgeld ze mislopen als ze kinderen afwijzen.

We hebben ook een mooi huis gevonden, in een rustige straat die een beetje doet denken aan The wonder years.  Op loopafstand van de scholen (ze liggen pal naast elkaar).  Klein nadeel: het is heel duur.  Er moet dus wat vanaf of we moeten iets anders zoeken.

En natuurlijk kochten we een mooie hoed, je bent niet voor niets in Panama.

Op een uurtje rijden van ons huis ligt Punta Leona, een strand waar zo goed als niemand komt en waar het goed snorkelen is.  Ik mijn enkel zo hard aan een rif gestoten dat ik niet meer kon lopen maar dat gaat nu al beter, gelukkig. Het leven zit vol gevaren, nietwaar.

Niet alleen het landschap en de zee zijn mooi, in de bomen zitten schitterende ara's.

Als dat allemaal niet mooi is.

Afgelopen weekend zijn we met vrienden naar Ojochal gegaan, aan de zuidelijke Pacific.
Het dorpje met de beste restaurants van het land.
We verbleven in huisjes naast een riviertje in het regenwoud.

Het strand heet Playa Ventanas, naar de openingen in de rotsen waardoor je de zee kunt zien, de 'vensters' in de naam.

Het transport was enigszins primitief, met kindertjes die zich aan de buitenkant van auto's moeten vasthouden. Dat heb je ook nog in dit land.

En nu weer thuis.  Pinksteren en dus vrij terwijl de rest van het land moet werken.  Heerlijk!

Onze Amerikaanse collega's hier hebben een fijn filmpje opgenomen, waarin ze ook de ambassadeur hebben laten dansen:
https://www.youtube.com/watch?v=2U-SVPpqCiw
Geestig, verdad?

Vergeet niet een muts op te zetten daar in de Europese lente.

San Jose, 1 mei 2013

In Nederland is er een nieuwe koning.  Hoera!  Hoera!  Hoera!  Gisteren feestje om een en ander te vieren.  Druk, gezellig, warm.  Na twee uur was het bier op.  Niet zo erg: het was toch Heineken.

En nu dus 1 mei.  Lekker warm en Classics 100 op de radio, wat wil een mens nog meer?  Cortez the Killer - waar hoor je dat nog volledig, op heden?

Onze laatste weken hier zijn aangebroken.  Volgende week gaan we alvast een paar dagen naar Panama, op zoek naar een ambassade, een huis en een school.  Iedereen zegt dat het daar warm is, we zullen dat wel voelen.
We waren onlangs trouwens vlakbij de Panamese grens, in een streek vol Italianen.  Het leek wel een beetje op Toscane maar dan zonder de stadjes en de wijngaarden.  San Vito is immers San Geminiano niet.

Er wonen argoeti's, een soort reusachtige hazen.  De plaatselijke bevolking vindt ze een lekkernij; wij vonden ze voornamelijk schattig.

De zonsondergang boven Panama was indrukwekkend.

De terugweg was heel mooi, urenlang lagsheen een rivier doorheen de uitlopers van het Talamancagebergte.

Nauwelijks ander verkeer.  Alleen een groepje campers met Nederlandse nummerborden (zelfs hier!) en een verkeersopstopping van koeien.

Emma's arm is weer helemaal genezen.  Zij blij, wij blij.

 Er waart een ninja door ons huis.  Eng, hoor.  Maar voorlopig kunnen we hem nog  de baas.

In zijn vrije tijd gaat hij incognito buitelen in het zwembad.

Emma moest een project doen op school, over poema's.  Hoe leven ze?  Hoe verdedigen ze zich?  Hoe planten ze zich voort?  En dan uitleggen tijdens een speciale science fair.  Ze deed dat heel goed en heel serieus, met verbrande neus en wangen.

Casper heeft meegewekt aan de decoratie van een traditioneel ossenkarrenwiel met daarop de zelfportretten van alle kinderen van zijn grade.  Hij is het gele ventje rechts beneden, naast 'Prep C'.

Nu het regenseizoen aanbreekt, krijgen we ook hier in de bergen mooie avonden.  Perfect skemerkelkiesweer in onze eigen tuin.

 En ontwaakt nu maar, verworpenen der aarde.  Ik ga met mijn kinderen spelen.