Alle Europese ambassades in Costa Rica nemen deel aan het Festival van de Europese film. Ook wij. Met 'Pauline en Paulette', de keuze aan films met Spaanse ondertitels is immers niet zo groot. Tegen alle verwachtingen in zat de zaal zo goed als vol. En het publiek kon de film waarderen: er werd op het juiste moment gelachen en gesnotterd.
Het is altijd afwachten met zo'n Belgische film: steeds een eindeloze stroom miserabilisme, lelijkheid, uitzichtsloosheid en absurditeit. Soms grappig maar meestal - zeker als hij zich afspeelt in Wallonië - niet. Wat moeten die buitenlanders nu denken van ons: dat we allemaal sloebers zijn die in Seraing of Middelkerke wonen? Een eindeloos 'Deliverance'? Waarom altijd die lelijkheid?
De praktische organisatie van het festival was in handen van de Duitsers. Die hadden echter geen geld voor de openingsreceptie (ze moeten de Euro redden!), dus vroegen ze of we allemaal 2 kartons wijn wilden bijdragen. Op de avond zelf stond ik daar met mijn goede wijn (zo'n Filmfestival mag immers wat kosten), die prompt door een ober de keuken in gedragen werden. De rest van de avond schonk men Liebfraumilch, uit echte blauwe flessen. Ik voelde me geen klein beetje belazerd. Mijn Duitse collega drinkt nu elke avond thuis mijn wijn. Ik wens hem gruwelijke katers toe.
Vorige week zijn we naar Puerto Viejo de Sarapiquí gegaan om eens een ander regenwoud te bezoeken. De streek was vroeger eigendom van enkele grote Amerikaanse fruittelers en nog steeds komen de meeste Costa Ricaanse ananassen daar vandaan. Na de uittocht United Fruit en de anderen, werd de streek herbebost en een paradijs voor ecotoeristen. Dat zijn mensen die veel geld willen betalen om tussen het ongedierte te slapen.
Milieubehoud wordt in dit land grotendeels over gelaten aan de privésector, de bewering van de regering dat 25% van het oppervlak nationaal park is slaat echt nergens op. Maar die privésector doet wel goede dingen: het gaat meestal om mensen die een stuk grond kopen en daarop proberen de oorspronkelijke begroeiing te herstellen.
Je vindt daar niet veel grote dieren dus beleefden we veel plezier aan het kleinere spul. Zoals de aarbeikikker die om zijn opvallende achterpoten de spijkerbroekkikker genoemd wordt:
Zijn neefje de gouden pijlgifkikker (die eigenlijk groen en zwart is):
Tijdens een nachtelijke wandeltocht door de regen zagen we roodoogmakikikker, één van Costa Rica's bekendste dieren:
Je trapt bijna op de padden die de kleur van de modder hebben:
Net zoals de gifslangen, die geniepig liggen wachten tot een argeloze wandelaar op hen trapt:
Neushoornkevers zo groot als ratten:
Reusachtige wandelende takken:
Sprinkhanen met motorpakken aan:
In het regenwoud groeit ook de cashapona, of wandelende palm, waarvan de stam staat op pootjes staat. Volgens de gidsen gebruikt de palm die pootjes om zich heel langzaam te verplaatsen, een halve meter per jaar, om een beter plaatsje in de zon te vinden. Volgens plantkundigen is dat onzin: bomen lopen niet. Maar het is een mooi verhaal.
We hebben ook een chocoladetour gemaakt. Veel interessanter dan het klint: samen met een gids maak je eerst een lange wandeltocht door het bos, terwijl hij vanalles uitlegt. dat was toch de bedoeling maar Emma liep zo te kletsen en vanalles aan te wijzen dat de arme man er geen speld tussen kreeg. Uiteindelijk kwamen we bij een gebouwtje waar ons de geschiedenis van de chocolade werd verteld en hoe die vanuit het Amazonewoud tot bij de Maya's is geraakt. Nu moeten we dus naar Guatemala, om daar de Mayatempels, waar ze zich flink te buiten gingen aan mensenoffers en
xocoatl zelf te gaan bekijken.
Vervolgens gingen we zelf chocolade maken. Eerst moesten de vruchten geopend worden, wat snel en professioneel gedaan door Emma.
De bonen moeten vervolgens gisten en dat gistingsproces wordt op gang gebracht door eens goed op die bonen te sabbelen en ze vervolgens weer uit te spuwen. De bacteriën in het speeksel brengen het gistingsproces op gang. Meestal is dat sabbelen het werk van de bejaarden in het dorp, zij hebben geen tanden meer en kunnen de bonen dus niet per ongeluk kapotbijten en met een beetje geluk kwijlen ze ook overvloedig, wat het eindproduct alleen maar beter maakt. 't Is maar dat je het weet als je de volgende keer weer die lekker chocolade uit Guatemala koopt in de Wereldwinkel.
Gelukkig komt de meeste chocolade uit Afrika. Daar sabbelen ze niet op de bonen: daar gaan ze er eens goed op staan met hun laarzen waarmee ze eerst door de mest hebben gelopen, ook daardoor gaan de bonen goed gisten.
Daarna worden de bonen gedroogd, geroosterd en gemalen. Hiervoor gebruikte men in ons geval een stenen vijzel die 1000 jaar geleden door de Maya's werd gemaakt.
Dan wordt er water toegevoegd en het drankje wordt op smaak gebracht met chilipoeder en vanille. Niet meteen een hoogstaande culinaire ervaring maar je hebt wel het gevoel eventjes Montezuma te zijn.
De man van een collega heeft een Mitsubishi Pajero ingevoerd vanuit Europa. Hier heten die Montero want toen de Japanners het Spaansklinkende 'Pajero' uitvonden durfde niemand hun te vertellen dat dat 'zelfbevlekker' betekent, om het maar even netjes te zeggen. Dat staat nu wel in grote letters op zijn auto. Hij troost zich maar met de gedachte dat niemand het in zijn hoofd zal halen om zijn auto te stelen. Waarmee nogmaals bewezen wordt dat elk nadeel z'n voordeel heb.
Casper had zang- en dansfeest. Oceans of Fun. De rolverdeling wordt er hier al heel jong ingelepeld: de meisjes moesten in strooien rokjes zo zwoel mogelijk met hun heupen wiegen, de jongens waren stoere windsurfers:
Over 10 dagen vertrekken vrouw en kinderen naar Europa. Ze kijken er naar uit. En ze zijn eraan toe: toen we een tijdje geleden naar die spectaculaire openinssène van Hugo zaten te kijken, met de camera die over de daken van Parijs en zweeft en vervolgens door dat grote station en over de perrons en tussen de locomotieven, vond Emma dat dat een "mooi winkelcentrum" was. Als je kinderen niet eens meer weten wat een station is, moeten ze naar Europa.
Als ze maar terugkomen.
