San Jose, 27 maart 2013

We gaan verhuizen.  Naar Panama.  Spannend, alweer.  We zien wel hoe het wordt.

Eerst medisch nieuws: Emma heeft haar pols gebroken en moet 4 weken in het gips. Met  jongens gespeeld.  Zo jong al al.

We zijn naar Cauita geweest, aan de Caribische kust.  Helemaal niet Latino zoals de rest van het land: de mensen zijn zwart en spreken Engels en luisteren naar reggae.  Behalve Michel, een Fransman die - een beetje onverwachts - een bakkerijtje heeft bij de begin van het dorp, waar je de beste taartjes van Costa Rica kunt krijgen en de hele dag naar chansons kunt luisteren.  Ik heb ondertussen een overdosis Bob Marley binnen: je hoort hem hier werkelijk overal en hij heeft niet zo veel muziek gemaakt dus het zijn steeds dezelfde liedjes.  Gaat enerveren, na een tijdje.
Het nationaal park van Cahuita is heel mooi: ongerepte jungle langsheen de immer woelige zee.

The young man and the sea.

Het strand bij het dorp is een beetje rommelig, vol aangespoeld wrakhout van vergane piratenschepen.

Bedachtzame geesten gaan ervan mediteren.

We verbleven bij 2 Canadezen, die na een lang diplomatiek leven besloten hadden om hun oude dag door te brengen als hoteliers.  Ze hadden een waar pardijsje gemaakt: gone with the wind in de Hof van Eden.

De eerste mails die we van hen kregen ondertekenden ze met John en Judy maar er was helemaal geen Judy, wel een Michel.  Rare Canadezen.

Vorige week was het weer Festival van de Francofonie.  Plezierige boel:  allerlei optredens, films, sportactiviteiten.  Wij hadden 2 Belgische muzikanten uitgenodigd, die samen met 4 Costa Ricanen een jazzconcert gaven.  Het kot was te klein.

Omdat het zulke toffe mannen zijn, gaven ze ook gratis lessen aan muziekscholen.  Ze genoten er net zo veel van als de leerlingen.
Volgend jaar in Panama.

In de buurt van San Jose ligt een wel heel merkwaardig restaurant: le Chalet.  Ziet er inderdaad uit als een Alpenchalet, vooral het interieur: lage plafonds met zware dakbalken, massieve tafels met rood-wit geblokte kleedjes, koperen lampen.  De obers dragen Lederhosen en brengen je jodelend je Wienerschnitzel.

Naast het restaurant is een dorpspleintje gebouwd, compleet met fontein en kerkje, waar Eurofiele Tico's kunnen trouwen. Ze betalen dit feest doorgaans langer af dan hun huwelijk duurt..

di

Je kunt er zelfs in de dennenbossen wandelen.  Allemaal heel romantisch.

Semana santa, de week voor pasen.  Het is rustig in de stad: iedereen zit aan het strand.  Een plezierige afwisseling met de drukte die hier doorgaans heerst.
 In de winkels zijn de koelkasten met bier op slot en  de rekken met wijn afgeplakt met zwart plastic, de kroegen zijn gesloten en de restaurants mogen geen alcohol schenken.  Allemaal om deze dagen met de gepaste ingetogenheid te kunnen vieren.  Zonder veel succes, echter: ons hele dorp ligt vol met zatlappen die hun roes uitslapen op bankjes, in struiken, in de goot.  De Here zij geprezen!

 Morgen vertrekken ook wij, wij gaan het Panamawaarts zoeken.

Geniet nog een beetje van het leven, zou ik u aanraden.

Hasta pronto.